برات وصل امضاء می‌شد ای کاش            گـره از کـار دل وا می‌شـد ای کاش

بـرای دیـدنـت ای حـضـرت اشـک            دو چشمانم چو دریا می‌شد ای کاش

سـحـرگـاهـی بـه یـمـن مـقـــدم تــو            سـرای ما مـصـفـا می‌شــد ای کـاش

وجـــود زخـــمـــی و آلـــودۀ مـــن            به پیـش پـای تو پـا می‌شد ای کـاش

دل غـمــدیــده و پـــر درد مـــا هـم            به دسـت تـو مـداوا می‌شد ای کـاش

مـیـان زمــرۀ چـشـــم انـتــظـــاران            ز رحـمت نام ما جا می‌شد ای کاش

دل آواره‌ام در زیـــــــر پـــــایـــت             شبـیه خاک صحرا می‌شد ای کـاش

مسـیـر وصـل ما هـم چو شـهـیـدان            به سـوی آسـمان هـا می‌شد ای کاش

دم آخـــر تـن صـــد پـــاره ی مــــا            غـبـار راه زهـــرا می‌شـد ای کـاش

دل نــا مـــحــرم مـــا مـــحـــرم آن            غـریـبی‌های مـولا می‌شــد ای کاش

پس از چنیدن وچند صد سال گریه            دگـر دسـتـان او وا می شد ای کـاش

به بـرق ذولـفـقـاری خـاک خـورده            غـرور شیعـه معـنا می‌شـد ای کاش

مــزار مـــخــفــی یــاس مـــدیــنــه            به دسـتـان تو پــیدا می شـد ای کاش

غــرور چــادر خــاکــی کـجــایــی            عـزیــز فـاطــمـه پــس کی مـیـایـی